เรียนเปียโนต้องใช้พรสวรรค์หรือไม่

เรียนเปียโนต้องใช้ "พรสวรรค์" หรือไม่

คำถามเรื่องของ "พรสวรรค์" เป็นอีกหนึ่งคำถามที่พบได้บ่อยในผู้ที่อยากเรียนแต่ก็เกิดความลังเล เช่น เรียนเปียโนต้องใช้ พรสวรรค์ มั๊ย ตัวเรามี พรสวรรค์ หรือเปล่า ถ้าเราไม่มี พรสวรรค์ เราจะเล่นเปียโนได้มั๊ย 

หรือ เรียนไปซักระยะนึง ถ้าจะไปไม่รอด ก็จะฉุกคิดขึ้นมาว่า หรืออาจเป็นเพราะเราไม่มีพรสวรรค์!!!!

แล้วจริงๆแล้ว "พรสวรรค์" สำคัญกับการเรียนเปียโนของเราอย่างนั้นหรือ???

มีความเชื่อกันว่า "พรสวรรค์" เป็นสิ่งที่มาจากพันธุกรรม โดย "สภาพแวดล้อม" มีส่วนช่วยสร้างโอกาสในการแสดงพรสวรรค์นั้นออกมา

ยกตัวอย่างให้เข้าใจง่ายๆ เช่น ครอบครัวนักดนตรีที่มีพ่อแม่เล่นดนตรี ลูกมีพันธุกรรมจากพ่อแม่และเติบโตมาในสิ่งแวดล้อมทางดนตรี โดยส่วนใหญ่จึงเล่นดนตรีได้ดี หรือแม้ไม่ได้เป็นนักดนตรีตามพ่อแม่ก็ย่อมมีทักษะการฟังดนตรีที่ดี

หากสังเกตดู แม้แต่นักเรียนที่เป็นเด็กเล็กก็ยังสามารถสังเกตความสามารถที่บ่งบอกถึงพรสวรรค์ที่
แตกต่างกันของเด็กในวัยเดียวกันได้ เช่นทำไมเริ่มเรียนพร้อมกัน ฝีมือการเล่นแต่ละคนจึงแตกต่างกัน เรียนรู้เพลง จดจำเพลง ใช้ระยะเวลาซ้อมน้อยกว่า แต่เล่นออกมาได้อย่างแม่นยำและไพเราะมากกว่า

คำถามคือ เป็นเพราะพรสวรรค์นี่หรือที่ทำให้คนเราเกิดมามีต้นทุนของความสามารถแตกต่างกัน ใช้เวลาในการเรียนรู้และฝึกฝนแตกต่างกัน??

เมื่อสอบถามคุณครูเปียโนว่า เรียนเปียโนต้องใช้พรสวรรค์หรือไม่

คุณครูจามร ศุภผล ตอบว่า “ไม่ต้องครับ มีมาเท่าไรก็พัฒนาไปจากตรงนั้น ถ้าเค้ามาแบบเก่งกาจ ก็สามารถพัฒนาไปได้มาก หรือถ้ามาน้อยหน่อยก็มาพัฒนาเพิ่มได้ให้เป็นทักษะติดตัวไป เพราะฉะนั้นไม่เกี่ยว เรียนก็ทำให้รู้มากขึ้น ขึ้นอยู่กับฝันว่าอยากจะเป็นแค่ไหน ขึ้นอยู่กับพ่อแม่ด้วย ถ้าแค่ให้ลูกมีอะไรติดตัวไป ก็ถือเป็นกิจกรรมที่พัฒนาทักษะได้ดี ไม่เกี่ยวกับพรสวรรค์”

ถึงแม้คุณครูจามรจะบอกว่า ไม่ต้องมี “พรสวรรค์” ก็เรียนได้ แต่ก็ต้องยอมรับว่าการมี “พรสวรรค์” 
ก็มีส่วนสำคัญที่ช่วยให้ผู้เรียนมีพัฒนาการที่ดีมากกว่าผู้อื่นที่อยู่ในช่วงอายุเดียวกัน เพียงแต่
ต้องถูกขัดเกลาอย่างถูกต้องและเหมาะสม

ครูวันชนะ สมภักดี

คุณครูวันชนะ สมภักดี ให้ความเห็นว่า “พรสวรรค์จะมีประสิทธิภาพเมื่อถูกใช้งานและขัดเกลา
ในช่วงอายุที่เหมาะสม พรสวรรค์ไม่ได้ทำให้เด็กเก่งในทันที เพียงแต่ทำให้เด็กคนนั้นสามารถทำในสิ่งที่ตัวเองทำอยู่ได้อย่างเป็นธรรมชาติ และดูง่ายกว่าเด็กส่วนใหญ่”

ซึ่ง “พรสวรรค์” ของแต่ละคนมีมาไม่เท่ากัน ดังที่คุณครูตรีทิพ กมลศิริ ให้ความเห็นว่า “พรสวรรค์เป็นสิ่งดี ซึ่งไม่ได้มีทุกคน คนที่เรียนได้ไม่จำเป็นต้องมีพรสวรรค์แต่ต้องมีความขยันและพรแสวง แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าเมื่อเรียนถึงระดับที่จะเป็นนักดนตรีอาชีพขึ้นไปถึงนานาชาติ พรสวรรค์เป็นสิ่งที่จำเป็นมาก ซึ่งเชื่อไหมว่าพรสวรรค์สร้างได้ถ้ามีพรแสวง และพรแสวงจะเป็นตัวขัดให้พรสวรรค์นั้นเงาขึ้นเรื่อยๆ”

ดังนั้นหากบุคคลใดโชคดีเกิดมาพร้อมกับ “พรสวรรค์” อาจมีส่วนช่วยให้การเล่นดนตรีได้มากขึ้น แต่การมีพรสวรรค์เพียงอย่างเดียวโดยขาดการเรียนรู้และฝึกซ้อมก็ไม่เพียงพอที่จะทำให้ฝีมือหรือการเล่นดนตรีมีคุณภาพที่ดีได้

“พรสวรรค์สร้างได้” ก็ด้วย “พรแสวง” หรือความพยายามในวิธีการที่ถูกต้อง เพื่อพัฒนาความเก่งให้ได้เต็มศักยภาพที่มี ดังนั้นจงใช้ “พรสวรรค์” สร้าง “พรแสวง” และก็ใช้ “พรแสวง” ในการสร้าง “พรสวรรค์” เช่นกันค่ะ

ส่วนหนึ่งจากหนังสือเรียนรู้กับครูเปียโน
(ครูปุ๊ก) ผศ.ดร.มนสิการ เหล่าวานิช